“دیپم فلمینگ در حالی که پاروهایی شبیه به پینگ پنگ توپ پلاستیکی را در جایی که زمانی زمین تنیس در شمال سیدنی بود، به جلو و عقب می کوبید، می گوید: «با این نام احمقانه شما را ناراضی نکنید. . . این بازی واقعاً می‌تواند اتفاق بزرگ بعدی در اینجا باشد.»

این نام و بازی pickleball است. این بازی در سال 1965 در ایالات متحده ایجاد شد و نام آن یک ریف بر روی “قایق ترشی” بود، که نشان دهنده هجوم پینگ پنگ، تنیس و بدمینتون در بازی بود که توسط قایقرانانی که نمی توانستند به تیم های رسمی بپیوندند پارو می زدند.

در هشت سال گذشته یا بیشتر، این ورزش به طور پیوسته (اما نه بی سر و صدا) راه خود را به زمین های تنیس در سراسر استرالیا باز کرده است و طبق ادعاهای حکایتی، اکنون سریع ترین ورزش در حال رشد در این کشور است.

تخمین زده می شود که 20000 بازیکن پیکلبال در استرالیا وجود دارد و میانگین سنی بازیکنان یا “پیکلرها” حدود 58 سال است. اما ران شل، مدیر اجرایی لیگ ملی پیکلبال استرالیا، معتقد است که این تعداد ظرف سه سال به 20000 خواهد رسید. حداقل 1 میلیون و 10 سال دیگر المپیکی می شود.

اما مانعی بر سر راه این رشد وجود دارد: نیاز به زمین های اختصاصی پیکل بال، به اندازه یک سوم زمین تنیس و با تورهای پایین تر.

شل می گوید: «مردم در مورد ورزش هیجان زده می شوند. “پس “پس کجا می توانم بازی کنم؟” میگویند”

فلمینگ، 52 ساله، که در سیدنی زندگی می کند، در سال 2019 پس از اینکه شریک تنیس خود گفت: “یک ورزش جدید برای ما پیدا کردم” برای بازی کردن پیکل بال آمد. او می گوید که راه حل معمول این است که خطوط نواری و نصب توری در امتداد زمین های تنیس، نت بال یا بسکتبال موجود باشد. اما اشتراک گذاری به معنای محدود کردن تعداد دفعات لذت بردن بازیکنان از یک ضربه است.

او می گوید: «شما باید زمان خود را انتخاب کنید و مطمئن شوید که خوب است.

این شروع به تغییر می کند. فلمینگ در افتتاحیه مسابقات قهرمانی لیگ ملی پیکلبال در باشگاه تنیس ویجر در ویلوبی با گاردین استرالیا صحبت می کند.

سه هفته پیش این باشگاه اولین زمین اختصاصی پیکلبال سیدنی را افتتاح کرد که قبلاً به عنوان زمین های چند منظوره تنیس، بسکتبال و نت بال استفاده می شد.

دیدن ترشی بال تبدیل شدن به یک ورزش شایسته خانه خود مستلزم سطحی از دیپلماسی است که پای سایر ورزش ها نرود.

این درسی است که از ایالات متحده آموخته شده است، جایی که انتظار می رود بازیکنان امسال به 22 میلیون نفر برسند و رقابتی حماسی در جریان است.

پیکلبال در ایالات متحده در دو جبهه مخالف است: تنیس‌بازانی که نمی‌خواهند زمین‌های خود را رها کنند، و ساکنانی که صداهای بی‌وقفه پاپ-پاپ-پاپ را اینگونه توصیف می‌کنند: مثل “داشتن تیراندازی در حیاط خلوت”.

بنابراین آیا سیاهپوستان استرالیا در آستانه یافتن دشمن جدیدی هستند؟ شل می گوید که آنها هر کاری که می توانند برای جلوگیری از این موضوع انجام می دهند.

او می‌گوید: «همان‌طور که امروز وجود دارد، هیچ بحث واقعی برای ترشی‌بال وجود ندارد.

شل معتقد است که سر و صدا بعید است مشکلی ایجاد کند زیرا مکان های ورزشی در استرالیا به اندازه ایالات متحده به مناطق مسکونی نزدیک نیستند. علاوه بر این، انواع جدیدی از راکت ها برای کاهش نویز در بازار ظاهر می شوند.

در رابطه با جنگ چمن، شل می‌گوید که در حال مذاکره با تنیس استرالیا بر اساس “همکاری” است تا از احتمال پخش درام مشابه آمریکایی در آنجا جلوگیری کند.

در غیر این صورت اتفاقی که در اینجا می افتد همان چیزی است که در ایالات متحده رخ داد، جایی که 40 درصد از زمین های تنیس در چهار سال گذشته به زمین های پیکل بال تبدیل شده اند، زیرا این امر تجارت بیشتر منطقی است و افراد بیشتری در واقع هر روز پیکل بال بازی می کنند. ” می گوید. بنابراین، به نظر من، این بزرگترین «مناظره» است که به زودی در استرالیا رخ خواهد داد.»

سخنگوی تنیس استرالیا گفت که از ادغام پیکلبال با امکانات موجود تنیس حمایت می کند، اما فقط در جایی که زمین ها کمتر مورد استفاده قرار می گیرند.

از معرفی خبرنامه گذشته بگذرید

پس از راه اندازی خبرنامه

با توجه به اینکه تنیس همچنان محبوب‌ترین ورزش راکت در استرالیا است و تعدادی از برنامه‌های تنیس جدید موجود است، نمونه‌های زیادی از باشگاه‌ها وجود دارد که بدون فرمت‌های مکمل موفق شده‌اند.

پیکلبال دارای موانعی است (مورد نیاز سطح، شرایط محیطی، سر و صدا) که باعث می شود برای هر باشگاهی مناسب نباشد.

شل می گوید برخی از باشگاه های تنیس که در آنها مشکل عدم استفاده از زمین وجود دارد قبلاً به عنوان عضو ثبت نام کرده اند.

شل می‌گوید: «آنها متوجه شدند که بیشتر زمین‌های تنیس بلااستفاده هستند، و به عنوان یک قانون کلی می‌توانستند یک زمین تنیس را به سه زمین پیکلبال تبدیل کنند». “و آنها می توانند پول بسیار بیشتری به دست آورند.”

سرمایه گذاران همچنین متوجه شدند که باید پولی به دست آورد. شل گفت که یک مرکز سرپوشیده پیکلبال در ماه نوامبر در ملبورن جنوبی با حمایت “تعدادی از ورزشکاران سابق و تعدادی از سرمایه گذاران استراتژیک و پیشرفته” افتتاح خواهد شد. سیدنی ممکن است سال آینده یک مرکز داشته باشد و پس از مدت کوتاهی بریزبن و پرث قرار بگیرند.

شل امیدوار است که این به برنامه بزرگ دیگرش نیز کمک کند: مرسوم کردن پیکلبال در بین جوانان و باز کردن پتانسیل آن به عنوان یک ورزش بین نسلی.

شل می گوید پیکلبال مدت هاست که به عنوان یک ورزش «دهکده بازنشستگان» در نظر گرفته می شده است. پذیرش زودهنگام آن در میان نسل‌های قدیمی‌تر به دلیل جنبه اجتماعی و دسترسی آن است: در مقایسه با تنیس که زمین بزرگ‌تری دارد، تمرینی است اما برای بدن آسان‌تر است.

تونی پولارد، 56 ساله و از یک بازیکن متوسط ​​58 ساله استرالیایی خجالتی است، می گوید که در سال 2019 پس از 14 سال دوری از تنیس و اسکواش، به پیکل بال آمد.

او می‌گوید: «این روی شانه من خیلی راحت‌تر بود، زیرا هیچ سرویسی مثل تنیس وجود ندارد.

میچ هارگریوز، بازیکن 25 ساله سیدنی که در مسابقات قهرمانی جهانی پیکل بال امسال در بالی در مسابقات انفرادی مردان قهرمان شد، می گوید که جوانان شروع به دیدن جذابیت کرده اند.

هارگریوز که پس از بازگشت به زادگاهش آمریکا این ورزش را آغاز کرد، می‌گوید: زمانی که برای اولین بار شروع کردم، فقط با خانواده‌ام بازی می‌کردم.

“این یک مکان بسیار اجتماعی است، بنابراین می توانید با اعضای خانواده و دوستان خود وقت بگذرانید. اکنون توجه بسیاری از جوانان را به خود جلب کرده است، و با رشد ما، این تنها افزایش خواهد یافت.»