Dایروین جاه طلب که پس از یک بیماری طولانی در سن 88 سالگی درگذشت، یک داستان سرای متولد شده بود. او بیش از 27 سال برای گاردین گزارش می داد. ابتدا اتحادیه راگبی شمال و کریکت را پوشش داد و سپس به مدت 20 سال به عنوان خبرنگار تنیس.

او صنعتگری بود که در سراسر جهان به دلیل توانایی غبطه‌انگیزش در دیکته کردن تکه‌های بزرگ به متقلبان به عنوان «پادشاه آزادیخواهان» شناخته می‌شد. پسرش کریس، که او نیز روزنامه‌نگار است، به یاد می‌آورد: «او در طول فینال ویمبلدون 1200 کلمه را بدون یادداشت‌برداری می‌نوشت و این الهام‌بخش نوشتن او را تیزتر کرد. این بزرگترین قدرت او بود. او واقعاً از این کار لذت می برد، او عاشق کاری بود که انجام می داد، او فقط یک روزنامه نگار ناب به سبک قدیمی بود.

ایروین در سال 1935 در کندال به دنیا آمد و 17 ساله بود که به دفتر کندال لنکشایر ایونینگ پست پیوست. او زیر زانو هری گریفین، که خاطرات لیکلند گاردین را به مدت 50 سال نوشت، تمرین کرد و خیلی زود متوجه شد که در هواپیمای آبی Bluebird K7 خود در مورد دونالد کمپبل و موفقیت های رکوردشکن او در Coniston و Ullswater گزارش می دهد.

حرفه نویسندگی ورزشی او پس از خدمت ملی خود زمانی که به کاونتری ایونینگ تلگراف به عنوان خبرنگار اتحادیه راگبی، کریکت و اسپیدوی آن پیوست، به خوبی شروع شد. زمان او در روزنامه مصادف شد با ظهور و ظهور باشگاه راگبی کاونتری، و در سال 1969 او “شغل رویایی” خود را به عنوان خبرنگار اتحادیه راگبی شمال گاردین و نویسنده کریکت در دفتر آن در منچستر در Deansgate پیدا کرد.

در حالی که در سال 1976 در اسپانیا در تعطیلات بود، ایروین با پیتر پرستون سردبیر تماس گرفت و به او پیشنهاد داد که نقش خبرنگار تنیس را جایگزین دیوید گری کند. اولین مورد از 20 ویمبلدون پیروزی ویرجینیا وید در سال 1977 بود و او بیش از 70 رویداد گرند اسلم را پوشش داد و از رفاقت در پیست تنیس و رقابت بزرگانی مانند بیورن بورگ، جان مک انرو و جیمی کانرز، مارتینا ناوراتیلووا لذت برد. و کریس اورت. او یکی از اولین کسانی بود که ارزش آمار را درک کرد. جانشین او به عنوان خبرنگار تنیس گاردین، استیو بیرلی، از این مرد بسیار دوست داشتنی یاد می کند که “در کشف تکه های کوچک آماری که هیچ کس دیگر، مدت ها قبل از روزگار گوگل کشف نکرده بود، فوق العاده بود”. “به این فکر کردم که زنگ بزنم.”

او که به ندرت در خارج از زمین بدون سیگار یا یک لیوان شراب قرمز دیده می شد، در پیست به دلیل اینکه گهگاه در وسط مسابقه ترک می کرد، لقب «ندی» را گرفت. او مرتباً نسخه خود را با ارجاعات موسیقی کلاسیک نقطه‌گذاری می‌کرد و شب‌ها را در سالن‌های کارنگی و اوری فیشر در US Open وقت می‌گذاشت. بزرگترین هیجان او ملاقات با ویولونیست آمریکایی ایزاک استرن و رقصنده رودولف نوریف بود.

پیروزی معروف شمال انگلستان بر All Blacks در Otley در سال 1979 بیشترین لذت را برای او به وجود آورد. اما خاطره ورزشی مورد علاقه او نه از شغلش به عنوان گزارشگر، بلکه از دیدن تمام 19 ویکتی که جیم لیکر در مقابل استرالیا در اولدترافورد در سال 1956 گرفت. .

پس از بازنشستگی به عنوان خبرنگار تنیس در سال 1996، او به صورت آزاد به پوشش تنیس و اتحادیه راگبی برای گاردین و آبزرور و بعداً لیگ راگبی برای تایمز ادامه داد. اگرچه او همسر 45 ساله خود، آیلین، را در سال 2006 به دلیل مولتیپل میلوما از دست داد، اما عشق او به ورزش هرگز او را رها نکرد. از او پسرانش کریس و راب که او نیز روزنامه نگار است به یادگار مانده است.