دبلیوخیلی خوشایند نبود بعد از اینکه ونوس ویلیامز 43 ساله مجروح تنها دو بازی مقابل گریت مینن بلژیکی انجام داد، سکوت غالباً حیرت‌انگیز در ورزشگاه نیمه خالی آرتور اش و نمایش وحشتناکی که تماشاگران تلویزیون تایم اول آن را اجرا کردند، احتمالاً آن چیزی نبود که USTA در ذهن داشت. من این را برای جلسه سه شنبه شب مسابقات آزاد آمریکا نوشتم.

این یکی از منظره‌های اسفناکی بود که گاهی ورزش علیرغم ظرفیت برانگیختن شادی و کنجکاوی ارائه می‌دهد. درست همانطور که جو لوئیس که از فروشگاه‌ها پوشیده شده بود توسط راکی ​​مارسیانو در آن سوی رودخانه در مدیسون اسکوئر گاردن از روی طناب‌ها کتک خورد. اما اگر مارسیانو مسابقات مقدماتی رتبه 99 را با صفر عنوان WTA در کارنامه خود داشت و نتوانست از دور سوم در مسابقات بزرگ عبور کند.

این علم موشکی نبود. ویلیامز که از مصدومیت مجدد زانو در ویمبلدون و شبح بازیکنی که پشت سر هم عناوین اوپن ایالات متحده را در سال های 2000 و 2001 کسب کرده بود، شوکه شده بود، سه دقیقه بعد در اولین سرویس بازی شکست خورد و تنها بعد از ساعت 7 بعد از ظهر به سمت پایین رفت. آنجا. مینن با ضربات زمینی سنگین از هر دو جناح به دشمن مربع خود هجوم آورد، ضربات دراپ شات را با زمان بندی و دقت بی رحمانه مخلوط کرد، 24 برنده را شکست داد و هر شش بریک اوت را که با آن روبرو شد بازیابی کرد. ویلیامز که هیچ سودی از رطوبت شدید هوا نداشت و سرویس اول در شورش باز خیانت شد، در ست دوم به شدت ضعیف شد تا اینکه 74 دقیقه بعد به پایان رسید.

بله، او با مصدومیت بدشانس بود. هنگامی که او سرانجام در باشگاه آل انگلستان پیچید، کاهش آمادگی جسمانی او توانایی تمرینی او را محدود کرد و مانع از آمادگی او شد. فقدان بازی در برابر همان برنده، مینن، که در سال جاری با 49 برد از 64 بازی درگیر است، که اکثر آنها در نیم فصل لیگ کوچک بودند، اما سه برد را برای رسیدن به قرعه کشی اصلی در مرحله مقدماتی هفته گذشته شامل شد، آشکار شد. مسابقات. .

اما ویلیامز پس از شکست روز سه‌شنبه در یک کنفرانس مطبوعاتی با حضور ضعیف مانند یک رویاپرداز عمل کرد و از حریف خود که چیزی جز پیروی از یک برنامه بازی ساده انجام نداد، تمجید کرد و نتیجه را اعلام کرد.

ویلیامز درباره مینن گفت: «من واقعا باید به او اعتبار بدهم. “راستش، باور نکردنی بود. اگر او بتواند به این شکل بازی کند، اگر بتواند در آن سطح بازی کند، تصور می‌کنید که می‌تواند در بین 10 تیم برتر باشد، شاید شماره 1 باشد یا شاید برنده یک گرند اسلم باشد، چیزی شبیه به این.”

احساس کشش داشت.

باید گفت که یک ورزشکار نمی تواند آنچه را که قبلاً به دست آورده است لکه دار کند. ویلیامز با ادعای قانع‌کننده‌ای که دومین تنیسور زن تاریخ است، هفت عنوان اصلی یک نفره را به دست آورد و در هر دو انفرادی و دونفره به مقام اول رسید. او تقریباً 43 میلیون دلار جایزه دریافت کرد. این بیشتر از هر زن خارج از خانواده اش است. نفوذ او فقط در زمین تنیس آغاز می شود و اغراق نیست اگر او را یکی از پنج ورزشکار فعال فعال روی کره زمین بدانیم. چیزی برای اثبات باقی نمانده است قبل از سال های باراک اوباما آمد و رفت.

و باید گفت که مرز باریکی بین توهم و سرکشی، بین خودفریبی و اعتماد به نفس وجود دارد. از این گذشته ، بیش از 30 سال پیش آنها پدرش را همین نام صدا می زدند: متوهم – وقتی برای اولین بار اعلام کرد که زهره شماره 1 جهان خواهد بود. او به او اطمینان داد که خواهر کوچکترش حتی بهتر خواهد شد. آنها روزی برای قهرمانی ویمبلدون با یکدیگر بازی خواهند کرد. او به عنوان پدر و مادر صحنه ای شبیه به دلقک از سوی ناظران ورزش و مطبوعات ورزشی جهانی اخراج شده است. اما با گذشت زمان، هر پیش‌بینی، هر توضیح فوق‌العاده اغراق‌آمیز به حقیقت پیوست. اگر چیزی بود، او نتوانست این کار را انجام دهد.

اما او علاوه بر این باید گفت که وضعیت بدون مسابقه روز سه‌شنبه، تصمیم USTA برای دادن یک دعوت نامه به ویلیامز را که می‌تواند برای یک بازیکن آینده‌دار ارسال شود، مورد بررسی قرار می‌دهد. و این نگاه می تواند بر تصمیم برای ارائه آن در سال آینده تأثیر بگذارد.

ویلیامز حتی با استانداردهای بزرگ‌ترین موفقیت‌های این ورزش (به جارومیر جاگر، برنارد هاپکینز و تام برادی فکر کنید)، ساخت متفاوتی است. هنگامی که در سال 1994 اولین بازی حرفه ای خود را در بانک وست کلاسیک انجام داد، تنها چند ده بازیکن از 406 بازیکن کلاس جهانی او زنده ماندند. یکی از آنها مینن است که کمتر از یک ماه پیش به دنیا آمد. دویدن داستانی ویلیامز به فینال یو اس اوپن به عنوان یک نوجوان بدون دانه در اولین بازی خود در سال 1997.

طول عمر باورنکردنی ویلیامز در ورزش معروف به فرسودگی شغلی به اندازه کافی قابل توجه است. او حتی بیماری خودایمنی لاعلاجی را که بیش از یک دهه است تنیس او را به خطر انداخته است، در نظر نمی گیرد. چه چیزی آن را ادامه می دهد؟ ساده. او این کار را به عشق بازی انجام می دهد. طبق شرایط خودشان، هیچ فشاری از خود نشان نمی دهند. او طبق معمول به کارش می پردازد و با مهارت استادانه ای که به کارت ویزیت او تبدیل شده است. او برای آن زندگی می کند.

کوکو گاوف جوان که عنوانی را که زمانی ویلیامز به عنوان چهره تنیس آمریکا در اوایل تابستان سال جاری داشت، بر عهده گرفت، گفت: “الهام بخش ترین چیز در مورد او عشق او به تنیس است.” فکر نمی‌کنم عشق در طول دوران حرفه‌ای او تغییر جهت داد. من فکر می‌کنم می‌توانید بازیکنان مسن‌تر را ببینید (و) احتمالاً احساس می‌کنند که بازی را به اندازه زمانی که شروع کردند دوست ندارند. من آن احساس را در زهره احساس نمی کنم. امیدوارم منم در همین شرایط باشم.

“شجاعت او برای هر بازی، هر توپ … تمایل او برای کسب هر امتیاز الهام بخش است.”

از تبلیغات قبلی خبرنامه رد شوید

بعد از تبلیغ خبرنامه

تقریباً سه دهه پس از اولین بازی حرفه ای او، فوق العاده و قابل تحسین است که او هنوز آن آتش را روشن می کند. اما زمانی فرا می رسد که بدن دیگر آنچه را که ذهن به او می گوید انجام نمی دهد. مصدومیت ها انباشته شده و رتبه او خارج از 500 نفر برتر سقوط کرده است، زیرا او به طور غیرمنتظره ای به فینال اوپن استرالیا و ویمبلدون در سال 2017 رسید و سپس در فصل 38 ساله خود دوباره وارد 10 تیم برتر WTA شد. او در 12 رشته آخر خود از دور دوم فراتر رفته است.

ویلیامز در چند سال گذشته به شدت فعال بوده است، اما این انتخاب او نبوده است. او در سال 2022 تنها چهار بازی انجام داد و در سه مورد از چهار بازی اصلی بازی نکرد، سپس به دلیل آسیب دیدگی همسترینگ که او آن را “کابوس” توصیف کرد، پنج ماه را در این فصل از دست داد. سپس نزول بود. آثاری از بازی شیک و عملگرایانه سال گذشته و ضربه های روان با توپ وجود داشت. یک مبارزه چشمگیر مقابل ورونیکا کودرمتووا اوایل این ماه، او اولین برد خود را در سینسیناتی در چهار سال گذشته در برابر 20 حریف برتر به دست آورد – اما آنها خیلی دور از آن بودند و برای آتش گرفتن بسیار کم بودند.

ویلیامز روز سه شنبه گفت: “من واقعا باید از پزشکانم تشکر کنم که به من کمک کردند تا به اینجا برسم.” «این به خودی خود یک نعمت بود. من عاشق بازی در اینجا هستم. امروز واقعا تمام توانم را گذاشتم.”

هیچ کس در آن شک ندارد. انگیزه رقابتی و روحیه جنگندگی ویلیامز هنوز هم افسانه ای است و او بیش از حد شایستگی این را داشت که طبق شرایط خودش ادامه دهد. میراث او فراتر از سود و زیان است. مهمتر از همه، نقش اصلی آن در مبارزه برای پول جایزه برابر است. او با استفاده از بار مضاعف نژادپرستی و تبعیض جنسی که در ورزش با ظرافت غیرمعمول تعبیه شده بود، تلاش کرد تا در میان تمسخر و انتقاد از هر گوشه به صحنه برود. او مانند تایگر وودز، افرادی را در مدار ورزش قرار داد که هرگز به خود زحمت تماشای مسابقه تنیس را نمی دهند.

اما اگر او به اندازه کافی در سطح بالایی برای حضور در بزرگترین رویدادها بر اساس شایستگی رقابت نمی کند، ممکن است زمان آن رسیده باشد که صحنه را به نسل بعدی بسپاریم تا زمانی که آنها این کار را انجام دهند.

چند هفته پیش در شماره سپتامبر Vogue در همین زمان از سال گذشته اعلام شد، برنامه‌های سرنا برای بازنشستگی پس از یو اس اوپن، صحبت‌های فلاشینگ میدوز بود: یک تور خداحافظی پرمخاطب که کل هفته اول مسابقات را تحت الشعاع قرار داد. اما احساس می‌کنم زهره وقتی برای حرفه‌اش وقت بگذارد، چه فردا باشد چه پنج سال دیگر، از او سرنخ خواهد گرفت. یکی دیگر از نمادهای نیویورک و از در کناری بیرون رفت: نگران ناپدید شدن نباش

او هیچ سرنخی از سه شنبه شب باقی نگذاشت جز اینکه به خبرنگاران گفت ممکن است برخلاف سال های اخیر در پاییز سوئینگ بازی کند “زیرا سال من به هیچ وجه، شکل و شکلی که فکر می کردم پیش نرفت.” “. ویلیامز در مورد اینکه بالاخره چه زمانی خواهد فهمید که تمام شده است، به عبارتی آشنا متوسل شد.

او با لبخند و کمی سرکشی گفت: «اگر می دانستم به شما نمی گفتم.» “نمی دانم. و نمی دانم چرا می پرسی.”